Wiem, pewnie zaraz powiecie, 偶e ka偶dy ma ci臋偶ko i trudno w 偶yciu, ale niepe艂nosprawni maj膮 to do siebie, 偶e mimo i偶 chc膮 by膰 samodzielni, ucz臋szczaj膮 na warsztaty, mieszkania treningowe, kt贸re ucz膮 ich samodzielno艣ci, ich rodzice czy rodze艅stwo nie pozwalaj膮 im na to.

Nie raz pisa艂am o moim 偶yciu tu na blogu, 偶e pomimo i偶 jestem samodzielna i doros艂a. Rodzina nie pozwoli mi tego okazywa膰 typu i艣膰 do lekarza. Gdy by艂am m艂odsza, wiadomo przejmowa艂am si臋 tym pisz膮c do  grupki os贸b na portalu czy czacie, maj膮c wra偶enie, 偶e mi pomog膮.

Spotka艂am si臋 z takimi wpisami typu ucieczka z domu, znajd藕 prac臋, a ci bardziej dojrzali pisali, 偶e mam z nimi pogada膰, a jak nie to psycholog. czy okazuj im to. No i rozmawia艂a z mam膮 psycholog, niewiele to da艂o, teraz, gdy mama umar艂a mam podobny z tat膮, chocia偶 ju偶 np sama poruszam si臋 autobusami, po tym jak jedna z opiekunek mieszkania treningowego m贸wi艂a, 偶e 艣wietnie sobie radz臋, a jak ja posprz膮ta艂am mieszkanie, tylko mi powiedzia艂- widzisz? umiesz, a do lekarza kobiecego jak si臋 sama zapisa艂am, to m贸wi艂am, 偶e z opiekunk膮, bo wiem, 偶e by krzycza艂...

-Tak na dobr膮 spraw臋 nikt, kto sam nie cierpi na 偶aden rodzaj cielesnego upo艣ledzenia lub trwa艂ego uszkodzenia, nie jest w stanie w pe艂ni postawi膰 si臋 w roli inwalidy. Bez w膮tpienia s膮 to ludzie tacy sami jak my, maj膮cy swoje potrzeby, …





Komentarze

  1. ja jestem po cz臋艣ci inwalid膮. nogi po wypadku mam. plus choroba psychiczna. nie wiem kiedy s臋 otwarcie do tego przyznam... ale skoro tutaj pisze, to moze za jakis czas u siebie napisze.

    pzdr

    OdpowiedzUsu艅
    Odpowiedzi
    1. ja te偶 d艂ugo nie m贸wi艂am, kto pozna ten pozna,

      Usu艅

Prze艣lij komentarz