Poniedziałek bez ściemy – jak naprawdę wygląda mój poranek

Poniedziałek. Dzień, od którego wszystko miało się zacząć. Plan był prosty: poranna kawa, lekki spacer, potem pisanie. Miałam wrócić do rytmu, usiąść do pracy i zająć się artykułem. Ale rzeczywistość, jak to rzeczywistość – zrobiła swoje. Zamiast siąść przy biurku, musiałam ogarnąć kilka spraw. Wracam do domu spóźniona, z torbą w ręce, głową pełną myśli i… w końcu – z tą kawą.

Pisanie nie zawsze zaczyna się o ósmej

Nie jestem robotem. Nie mam idealnej rutyny. Nie wstaję o świcie z uśmiechem gotowa do pracy. Czasem moje pisanie zaczyna się w południe. Czasem w ogóle nie chce się zacząć. Ale uczę się jednego: nie czekać na idealny moment. Tylko zacząć. Nawet od jednego zdania.

Co robię, gdy brakuje mi motywacji?

• siadam z kawą w ciszy

• nie zmuszam się do „perfekcyjnego planu”

• zaczynam pisać to, co myślę – bez filtra

• nie oceniam – piszę, żeby rozruszać głowę

To nie jest idealny przepis.
Ale działa.
Bo każdy tekst to krok do przodu, nawet jeśli powstał z chaosu.

Dlaczego o tym piszę?

Bo mam dość udawania, że wszystko idzie gładko.
Poniedziałki są różne.
Nie musisz mieć wszystkiego pod kontrolą, żeby coś stworzyć.

Wystarczy zacząć – tu, teraz, z tym, co masz.
Ja właśnie to robię.

Masz podobnie?
Napisz mi w komentarzu, jak wygląda Twój poniedziałek.
Nie musisz owijać w bawełnę – lubię prawdziwe historie. 

Albo udostępnij ten tekst – może ktoś też potrzebuje usłyszeć, że nie musi być idealnie, żeby działać.